Er stapten eens twee meisjes in een auto om naar Parijs te rijden. Ze vertrokken om 11 uur ’s ochtends en kwamen om 7 uur ’s avonds aan. Yep, dat waren Liesbeth en ik. En natuurlijk hebben we best vaak gepauzeerd bij van die afgrijselijke wegrestaurants en bezinepompen (die we dan toch eigenlijk best leuk vinden), maar we hadden ook wat andere obstakels onderweg.

Om Parijs binnen te rijden moet je over de périférique. Een kilometerslange snelweg deels door tunnels waar áltijd file staat. Goed, dat is niet erg, daar hou je rekening mee. Maar dan moet je net ons hebben en de laatste keer dat wij in een schakelauto hadden gereden was toen we moesten afrijden (100 jaar geleden), dus dat bracht nogal al wat stress, zweet, tril en getier met zich mee. De avonturen van de roadtrip laat ik aan Liesbeth over, want daar kunnen we zo langzamerhand een boek over schrijven. De périférique noemen we in ieder geval vanaf nu de péri-paniek. Zegt misschien al genoeg.

Eindelijk

De bikini’s waren in ieder geval ingepakt want het hotel heette niet voor niet Monitor Piscine. En inderdaad, een gigantische wedstrijdzwembad in de openlucht met daar omheen de hotelkamers. Waanzinnig was het. Het was al avond, dus hadden eerder zin in een glas wijn (we moesten ook nog een beetje van de schrik bekomen van onze intensieve tocht) dan een duik. We dumpten onze koffers op de comfortabele kamer met mega hoge bedden, stortdouche en alleen maar producten van Clarins, deden een kleine opfris en zaten binnen no time met een glas sauvignon blanc aan het zwembad.

Le Diner

Ik had de grote taak om voor het weekend de horeca te verzorgen. We aten bij Hotel de Nord. Ik vond het ook wel een Olivia Palermo restaurant. We deelden wat voorgerechtjes en vroegen wel twee keer om nog een mandje baguette (we zouden echt nooit een echte parisienne kunnen worden). We dronken daarna nog thee en wijn buiten op het terras. Helaas geen Olivia, maar wel heel veel ander mooi en interessant modevolk.

Rollen omgedraaid

We werden wakker in het aller- állerlekkerste bed waar we ooit in hadden geslapen. Liesbeth trok meteen haar bikini aan voor een duik terwijl ik me nog even omdraaide. Daarna maakten we ons klaar voor lunch bij L’avenue. Parijs was warm, dus met blote benen stapten we in de taxi.

Op het terras tussen de sterren

“Bounjour, j’ai une reservation sur la terrasse.” De bediening is daar adembenemend mooi maar ze worden duidelijk alleen maar op uiterlijk aangenomen. Onaardige boel hoor. De bloedmooie gastvrouw wees ons een plek binnen. Ho ho, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Na wat stampij gemaakt te hebben (in mijn beste Frans, ahum) kregen we een plekje buiten met rechts een groepje vriendelijke mensen die al jaren niet meer werkten en hun geld never nooit meer op zouden krijgen en links een soort Olivia en Johannes maar dan uit Polen.

Yes she is it

Nadat ik mijn egg white omelet en Lies een tuna tartare hadden besteld werden we onderbroken door wat rumoer bij de ingang. Een gigantische gepantserde wagen (vraag me niet welk automerk) reed voor. Binnen no time stonden er tientallen fotografen en jeugd met hun iPhones klaar om toe te slaan. “Zou het Kim Kardashian zijn Lies? Het is tenslotte haar lievelingsrestaurant in Parijs.” En inderdaad, daar liep ze, met een kont niet normaal zo groot. Echt waar, haar kont is NIET NORMAAL.

Na de lunch hadden we zin om zo snel mogelijk een metro te nemen naar Le Marais. De poepdure buurt werd ons even te veel. Heerlijk allemaal hoor, dat loeren naar die mensen, maar onze Zara-jurkjes voelden opeens niet meer zo fijn als eerst.

POEZEN

Ziet Lies een poes, poezenplaatjes, filmpjes of waddanook dan spint ze bijna net zoals een echte kat van geluk. Dat gebeurde dus ook toen we langs de winkel van Paul & Joe Sisters liepen. OVERAL poezen. Het ene snoezige pakje na het andere werd aangetrokken. Het kon bijna niet gebeuren dat we de winkel verlieten zonder iets te kopen. Het werd een lichtblauwe top met, inderdaad, poezen.

Next stop

Na wat geshop streken we neer op het terras van Café Charlot voor een salad chêvre chaud voor mij en steak tartare voor Lies. Wat was het daar een circus, we keken onze ogen uit naar wat voor een mooie maar ook debiele types er voorbij kwamen. Ook weer krankzinnig dure kleding, maar anders dan bij L’Avenue. Zwarte lange gewaden met gaten en gekke afgetrapte slippers. “Het kan een zwerver zijn of een model” zei lies telkens. En zo was het maar net.

Tash Oakley, mijn allergrootste sportvriendin op Instagram, liep ook nog even langs. Mijn hard stond even stil, daar durf ik best voor uit te komen. Dat lichaam, die boobies, dat hoofd, alles wil ik hebben.

Show time

De leuke dames van Spice PR hadden ons om 8 uur uitgenodigd voor de show van het Zweedse merk HOPE. We werden verwelkomd met een coupe champagne, kusten Noor de Groot gedag en strikten haar meteen voor de Look of the Day, en zaten gezellig naast Cecile Narnix, Esther Coppoolse en Hilmar Mulder op het rijtje voor de show, waarover later vandaag verslag.

Dernier jour

Na weer een waanzinnige nacht in het allerlekkerste bed van de wereld pakten we onze tas in, checkten uit en maakten ons klaar voor de show van Céline. Nee we hadden geen kaart, maar bij de ingang is daar ook altijd genoeg te zien. De weg daarheen deden we op ze parisiennes op de fiets. Hup, met de tas voor in het mandje. Onderweg kochten we een baguette, pain au chocolat en een pain raisin (mijn lievelings).

 Céline

Fotografen all over. Wij probeerden zo vriendelijk mogelijk ook met ons eigen cameraatjes wat kiekjes te maken, maar je moet echt heel brutaal zijn en lak hebben aan je buurman. Anna Dello Russo, Kanye West, Grace Coddington zwierden voorbij, maar al vrij snel werden we omver geduwd. Geen Anna en geen Olivia trouwens. Dammit.

On y va!

Parijs zat er op. We vertrokken om 15:00 want we wilden liever niet dat we super laat in Amsterdam aan zouden komen. Als ik zeg dat we uiteindelijk pas om 02:00 in ons eigen bed lagen weet je vast wel al dat het een behoorlijk lange rit is geweest, waar Lies je morgen alles over gaat vertellen. Au revoir!